poniedziałek, 25 lutego 2013

Den tapt tid .......

Czas tak szybko biegnie , sily wracaja no i chce nadrobic czas nie wiem sama po co . Krzatam sie , upycham jakies rzeczy , przenosze , przewieszam , maluje , szyje . Ale zapominam o sobie. Tylko maz jest w stanie mnie spowolnic . Zabronic tej ciaglej gonitwy nie wiadomo za czym . Slonce jest juz calkiem wysoko , zaglada nam do okien i mocno swieci do 17.30 . To niesamowite, bo oznacza , ze wiosna sie zbliza. Noce jeszcze zimne , - 10 to norma . Ale snieg w ciagu dnia znika po malu . Na szczescie nie pada. I niech tak juz zostanie . Mam nadzieje , ze nie bede musiala wykopywac borowek spod sniegu , Påske w tym roku bardzo wczesnie . Spedzimy ja chyba sami we dwoje , ale nigdy nic nie wiadomo .

Tyle sie dzialo, mam wreszcie co czytac . Mam ,, Chate '' Younga nareszcie , ale i mnostwo innych wspanialych ksiazek .Jest tego troche, bo zawsze zamawiamy na zapas - nigdy nie wiadomo kiedy odwiedzimy Polske . Pozatym wyszla juz tutaj w Norwegi ksiazka mojej przyjaciolki i jej corki ,, Den beste sommeren '' .Mam juz w domu jeden z pierwszych egzemplarzy , przyszedl poczta wraz z dedykacja od Moniki .Mam nadzieje , ze wkrotce ukaze sie takze polska wersja tej ksiazki . Napewno mnostwo osob na nia czeka . Monika pisze ja jeszcze , ale zapewne wkrotce pojdzie do druku .  Najwazniejsze , ze polskie wydawnictwo tez sie nia zainteresowalo . Ta ksiazka to jedna z pamiatek po Natali , ale i poradnik - jak mozna przezyc ostatnie chwile swojego dziecka czy tez swojej siostry . To bardzo piekna historia . Jestem dumna , ze moglam w niej uczestniczyc . To takze czastka mojego zycia ,  mojej histori .


Kilka tygodni temu trafil mi sie stary egzemplarz uszaka, taki z poczatku XX wieku . Byl w strasznym stanie , jakby go szczury obgryzly . Zewszad wychodzilo konskie wlosie , ktorym byl wypchany . Masakra po prostu , a oto on w calej swej okazalosci .




Napisalam ,, byl ''  poniewaz juz tak nie wyglada . 

Dotarly tez do mnie nareszcie koniki od Marty z bloga http://drewnianomi.blogspot.com  . Sa wprost cudowne   w swojej prostocie . Chce jej pomalowac , ale boje sie ze je sknoce . Jeszcze pobeda sobie takie naturalne , a jak mnie najdzie to zabiore sie do malowania i przecierania .

Wracam do zajec , moze wroce tu jeszcze na chwile , moze wstawie nowe zdjecia jak mi sie uda :-( . Ehhh , wciaz malo czasu , malo na wszystko .


czwartek, 7 lutego 2013

Liten tur med deg

Dni plyna jedna za drugimi , czuje sie coraz lepiej . Nie wiem, czy to zasluga mojego meza i tego ze jestem wreszcie w domu ..... caly czas . Czy tego , ze wreszcie zaczelam pozytywnie myslec . Ze zaczelam patrzec w przyszlosc . Ze zaczelam planowac . Ze wszystko po malu wraca do normalnosci .
Dzisiaj mialam mila wizyte jednej z kolezanek z pracy . Wizyta byla tym przyjemniejsza , ze ona miala takiego samego typu raka co ja , wiec mialysmy o czym rozmawiac . Zaczelam sie nawet smiac - wiec to chyba dobrze wrozy . No i w domu zagoscily calkiem wiosenne kwiaty  - dostalam je od wszystkich pracownikow szkoly . To bardzo mile i powiem , ze to juz chyba trzeci raz . Ktos by powiedzial - ze wrecz nienormalne i niespotykane . Ale tutaj w Norwegi to rzecz na porzadku dziennym , kiedy ktos dlugo choruje . Na poczatku bylam zaskoczona calym tym zainteresowaniem , bo wiedziona nawykami z polski najchetniej zamknelabym sie w swojej skorupce i nie rozmawiala o tym z nikim . Ale w koncu okazalo sie , ze takie kontakty i zainteresowanie osob trzecich pomaga w chorobie . Ludzie , ktorzy wczesniej w szkole mowili mi tylko dziendobry - teraz pytali jak sie czuje ,co u mnie slychac i w czym moga  nam pomoc . To bardzo mile i bardzo budujace . Dajace nowa wiare w ludzi .


W tak zwanym miedzyczasie bylismy na malej wycieczce . Troche sie odprezylam , choc nie ukrywam ze zmeczylam sie strasznie . Ale warta byla pieknych widokow . Po drodze zobaczylismy stacje benzynowa - zabytek. Nie wierzylismy wlasnym oczon , ze oni tego nie zdemontowali . No i oczywiscie musielismy to uwiecznic . Pozatym wlasciciel nadal prowadzil obok warsztat i restaurowal antyczne auta . Moj maz oczywiscie musial go o to wypytac , bo od miesiecy szuka takiego auta dla siebie . To jego nowy projekt - siedzenie miesiacami i dlubanie w takim staruszku , zeby potem wybrac sie ze mna na przejazdzke. Juz sobie wyobrazam siebie w takim aucie  ....hehe .



No i jeszcze jedno - jest starusienki komplet mebelkow - antykow . Obecnie wyglada tak ...... wiem fatalnie . Ale dajcie mi troche czasu , a obiecuje ze zrobie z tego cacuszko .


A teraz maly powrot do wczesniejszych wpisow i musze to powiedziec - pisarko chyle czolo . Pani Grocholo - pomylilam sie i bije sie w piersi ze juz nigdy wiecej nie wypowiem sie o ksiazce zanim jej calej - powtarzam calej nie przeczytam . Fakt - poczatek byl nijaki , wrecz chwilami mialam wrazenie , ze autorka nie miala pomyslu na ksiazke i pisala ja z mysla , ze natchnienie przyjdzie z czasem . Musialam poczekac ponad 200 stron . Ale bylo warto . Budujaca opowiesc . Powinni nakrecic i ta ekranizacje . Po dwusetnej stronie przykleilam sie do ksiazki i czytalam ja prawie do drugiej w nocy . tak , byla w szpitalu i nikogo swiatlo nie razilo ;-) . Ta ksiazka jest tego warta . A moze tylko dla mnie ? Bo i ja mialam raka , bo i ja zaczynam sie starzec i niedawno dopiero odnalazlam swoja druga polowke ....... sama nie wiem. Ale polecam te ksiazke wszystkim . Houston mamy problem !!!

Ide zapalic swiece , ukroje ciasto , zaparze herbate i mam zamiar milo spedzic wieczor . I tego samego zycze wszystkim

sobota, 2 lutego 2013

Ciasteczkowy - pamietnikowy zawrot glowy

Nawet slonce wyjzalo zza wzgorza i mozemy sie nim rozkoszowac juz od 12.35 hurrrrra !! Tak wspaniale nastraja do pozytywnego myslenia ,  do lepszego spojrzenia w przyszlosc...... az chce sie zyc . To , ze tutaj mieszkamy bardzo zmienilo moje zapatrywanie na ludzi i na zycie. Fakt - ten zimny klimat troche i nas zchlodzil . I tez  w inny sposob juz patrze na slowo ,, rodzina''  czy ,, przyjazn '' . Wiele razy sie zawiodlam, wiele razy ludzie udowodnili mi , ze dla nich przyjazn znaczy tylko ,, zaleznosc'' czy tez ,, korzysci '' . To bardzo boli , szczegolnie w sytuacji , gdzy tej bliskosci potrzebujesz jako osoba z dala od dawnych przyjaciol czy tez rodziny . Wiele sie obsluchalam o Polakach mieszkajacych za granica i wczesniej nie moglam uwierzyc w te opowiesci . Ale to bylo cale lata swietlne temu . Teraz probuje sie otrzasnac z wielu przezyc , ale wspomnienia wciaz bola . Od zawsze pisalam pamietniki , z mniejszymi albo wiekszymi przerwami . Tearz te z mlodoci przyprawiaja mnie o smiech , ale wtedy to dopiero byly problemy hahaha . Te pamietniki najwczesniejsze z moich mlodzienczych szkolnych lat oprawilam w czerwona skore i podpisalam ,, Pamietnik babci Ani '' - to dla moich wnuczek. Chce , zeby zobaczyly, zeby zrozumialy , ze ja tez kiedys w tych zamierzchlych czsach bylam zwykla dziewczyna - troche szalona , pogmatwana i zwariowana . Ze tez chadzalam na wagary , ze zdejmowalam czapke zaraz po wyjsciu z domu , wymienialam sie cichami z kolezankami .Eh , to byly czasy .
A to jeden z wierszy , kiedy bylam nastoletnia pannica ( wierzyc mi sie nie chce , ze to ja napisalam )
                                  .... Mrok zamkniety w klatce
                                    skrepowany ramionami drzew
                                        otulil mnie niczym szalem
                                      Ktos rzucil mu snop swiatla
                                         niczym policzek w twarz
                                      zachrzescil zwir pod stopami
                                            zaczelam sie skradac
                             chcialam wykrasc pozwolenie na powrot
                                       na powrot do swiata cieni
                                    krzatajacych sie po korytarzach .
                          Jakies nieznane moce trzymaly mnie za dlonie
                                       i zmienialy oklady na czole
                             Jakies glupie pytania padaly z czyichs ust
                                       wiedzialam , ze to juz koniec
                                           ze z tad nie ma ucieczki.
                                       Czy pod ziemia mozna pisac ?
                                      Jesli tak , to napisze do Ciebie
                                          Abys uwolnil mnie z klatki
                                a snop swiatla skierowal na to miejsce
                             gdzie ostatnim razem bylo nam tak dobrze .
                              Moze tam jeszcze sie kiedys spotkamy ?
                                      Tylko , ze nie ma powrotow .
                                            Ja odejde tak na serio.
                                            Bez reszty . I nie wroce .
                                                      Juz nigdy


Ale wrocmy do slonca - swiecilo i dawalo tyle nadziei . Moj maz chodzil po domu i czegos wciaz szukal . Postanowilam upiec mu co nieco slodkiego - drozdzowe ciasteczka ze swoimi powidlami jablkowymi . Postanowilismy swietowac moj powrot do domu , wiec jest motywacja


A slonce wlewalo sie oknami i wlewalo ........


Milego , cieplego wieczora dla wszystkich ..............